Hanefi mezhebine göre kaynaklarımız ayakların birbirlerine değdirilmesi değil aksine ayaklar arasında 4 parmak kadar bir mesâfenin varlığından bahseder. Secdede veyâ rükûda topukların birbirlerine değdirilmesinin İbn-i Abidin Rahimehullâh Hâşiyesinde Zâhidî’den naklen “sünnet” olduğunu ifade ediliyor ki bununla alakalı Efendimiz Aleyhissalât-u Vesselâm’da bu şekilde ifade ediyor ancak Hanefî fukahâsında Zâhidî’den önce bunu söyleyen yok. Abdülhay El-Leknevî es-Siâye eserinde “Bu Hadîs-i Şerîf’in yanlış yorumlanması, yanlış anlaşılmasıyla (Hanefî mezhebine göre ayakların birbirine temâsı değil, saf düzeninde iken yandaki kişinin ayağına temâs etmesiyle) alâkalıdır ki “ne secdede ne de rükûda ayakların birbirine temâs etmesine sünnettir diyemeyiz” diyor. Mahmud Efendi Kuddise Sirruhû Hazretleri’nin uygulamalarına da baktığımız zamân böyle bir değdirme söz konusu değildir. O yüzden kıyamda da ayaklar 4 parmak mesafesinde açık kalacaktır. Secde ve rükû halinde de aynı klasik bir şekilde birbirlerine değdirilmeden yapılmasından bahsediyoruz.